hafıza denen şerefsiz

yıl 2003, mayıs ayının sonunda bir pazar günü. 4. sınıftayım ve sınıfça paşabahçe'ye pikniğe gideceğiz. okul bahçesinde; biz sıradayız, envai çeşit veli (anne, baba, babaanne, anneanne, hala, vb.) de kenarda bekliyor. ilkokul aşkım o senenin başında bize katılmış, benim gibi zeki, benim gibi derslerinde başarılı. o hafta da dersler sene sonu boşluğunda geçerken fırsat bu fırsat deyip ilan-ı aşk etmişim. sıra bir anlığına dağılıyor, annem bana "hangisi bakiim o kız?" diye soruyor, sevdiceğimi gösteriyorum ve cevap olarak "o ne oğlum kara kuru bir şey" cümlesini alıyorum. 

yıl 2017, günlerden 14 haziran çarşamba. bitirme tezi sunumum var. sunumdan önce çay içerken "sorduklarında cevap veremeyeceğim bir soru yok, bu konuda ülkenin en bilgili insanlarından biriyim." diye tevazu şov yapıyorum. sunum başlıyor, bütün sene ingilizce çalıştığım konuyu grup arkadaşımın ricası üzerine kafamda simültane tercüme edip ana dilimde anlatmaya çalışırken -ve zorlanırken- yukarıda bahsettiğim hatıra aklıma geliyor birden. ağzımdan "şu kadar volt gerilim uygulandığında gerinme değerleri şöyle oluyor" gibi şeyler çıkarken aklımdan anneme o an nasıl kızdığımı geçiriyorum. jüriden bir hoca; "çalışmanız çok güzel de bu nasıl sunum?" derken, bilincim akıp gitmiş, lise mezuniyetinde annemin o zamanki sevdiceğimi hiç görmeden nasıl da tanıdığını, anlattığım insanların buna nasıl şaşırdığını hatırlıyorum. 

o mayıs ayının sonundaki pazar günü, okul bahçesinde sırada beklerken de aklıma hatırladığım ilk anımı; 3-4 yaşlarındayken müstakil evimizin bahçesinde, mangalda alabalık pişiren rahmetli dedemi düşünüyordum.

rahmetli dedem deyince, aziz dostumun rahmetli dedesi hakkında bana anlattıkları geldi. televizyon karşısındaki kanepe ve önüne koyduğu masada günü nasıl geçirdiği, gazetesini orada okuyup, yemeğini orada yeyip, öğleden sonra kestirmelerini o kanepede yapmasını. bunu da evci çağımda, hafta sonları ananemde nasıl vakit geçirdiğimi anlattıktan sonra anlatmıştı.

hafızam postmodern, her anımda bir anılararasılık var, her anımda bir önceki anılarımın tümüne bir gönderme var. bir şeyi yaparken başka bir şeyi hatırlamadan edemiyorum. bilincim zaten akışkan. jale parla'nn hafızamı don kişot'la bağla(mla)ması için her şey hazır.

şimdi bunları yazınca da aklıma veli olarak halasını kullanan çocuk geldi. annesi babası hayatta değil ya da sağlıkları yerinde değil de o yüzden halası onunla ilgileniyor diye düşünüp üzülürdüm, ya benim de öyle olsaydı diye kendimi melankoli krizine sokardım gece gece (uyumadan önce hayat sorgulama işine başladığımda henüz havalı değildi), meğersem anası babası sağ ve tembel, halası da canı sıkılan bir manyak imiş. 

canı sıkılan manyak deyince aklıma bir sürü insan geldi ama şimdi kimseyi rencide etmenin alemi yok. bu arada, selam (çuvaldız). a ve i/sb.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

güneş batarken -depresyonun- ardındaki tepelerin

geçen mayıs itibariyle başlayan süreç ile birlikte yaklaşık 10 sene, mektebe girişimden 2017 mayıs'a kadar,  süren depresyonumdan çıkmak üzereyim şu aralar. hatta belki de çıktım da şu an hissettiğim şey normal, mental olarak sağlıklı insanların hissettiği sıradan keyifsiz günlerden biri. bunu net olarak bilmiyorum zira o günlerden daha önce yaşamadım. mental ergenlik dönemim başlangıcı depresyonunkine denk düşüyor. nisan ayı dolaylarında dibi gördükten sonra, mayıs gibi -2 aylık bir interlüdü saymazsak- 10 seneden beri devamlı olarak içerisinde bulunduğum halet-i ruhiyenin baya baya tanılanabilir klinik depresyon olduğunu fark edince -zira bilirsiniz az buçuk kafam çalışır, 10 senede fark etmeyi başardım- bilinçsiz bir şekilde çıkış için ilk adımı atmış oldum/olmuşum. insanlara yeni yeni söylemeye başladığım gibi birkaç seans profesyonel yardım aldıktan sonra da son bir ay itibariyle hala arada sırada hüzünlü olsa da depresyon sonrası hayatımın içerisinde bulunmaktayım. bu uzun...
Devamı

tren garından özür diliyorum

güneş hala doğmamış. doğmuş olsa da tam anlaşılmaz, yağmur yağıyor. bardaktan boşalırcasına değil de trenle tünele girermişçesine. birkaç saat önce uyumuştu zaten ama tünelden boğuk ses onu uyandırdı. ağzındaki çamur tadı geçsin diye şapırdattı ama pek de bir değişiklik olmadı. çamur tadı gitsin diye küçük bir çaba gösterdikten sonra kalkar kalkmaz bir sigara yaktı. çamur tadıyla inişli çıkışlı bir ilişkisi var. seviyeli de denebilir. uyku mahmurluğuyla dünyada yaşadığını hatırlamamak arasında bir avallıkla baktı etrafına. sigara bitti. biraz daha uyumak için tekrar yattı. sonra tekrar kalktı. sonra tekrar yattı. niye yattığını unutup tekrar kalktı. niye kalktığını unutup tekrar yatmak istedi ama yatıp kalktığını hatırlayıp sabah salaklığı döngüsüne son verdi. üstüne bir şeyler geçirip dışarı çıktı. temiz ne varsa. aşağı inince sigarasını unuttuğu hatırlayıp kendine küfrederek tekrar yukarı çıktı. eve dönüp tam tekrar çıkacakken yatağa baktı. "lan yatsam mı?" diye düşündü....
Devamı

nezih bir ortam

şöminenin başında, hiç utanmadan vurdurduğum ayının postu üzerinde oturmuş şarabımı yudumluyorum. şaraba da bok gibi para bayıldım. çünkü ben zengin ve fütursuz biriyim. ama kültürlüyüm de; bunları yaparken fonda klasik müzik çalıyor. kimin veya ne zaman yazılmış bir eser bilmiyorum. umrumda da değil, kültürlü göstersin de. hele bunları yalnız yapmak ayrı bir hava katıyor. gördüğünüz ve anlmadığınız gibi dalga geçmek seçtiğim birkaç cümlelik bu paragrafı yazarken bile kendimi tutamadım, dalga geçtim. ulan ne garip zevkleriniz var anlamıyorum ki. neyse hepsini irdeleyeceğim. ama önce paragrafın düzgün hali: "düşünsenize çocuklar; bir dağ evinde, şöminenin karşısında, postun üzerinde oturmuş şarabınızı yudumluyorsunuz. etrafta kimsecikler yok. fonda klasik müzik, chopin'in dört mevsimi. ayrıca elinizde de bir kitap, mesala ulysses..." aslında orjinal metin bu da değil ama elimden en fazla bu geliyor, yapacak bir şey yok. yergilerime bu sözlerin sahibi hakkında biraz ...
Devamı