yazmasam ölürdüm

selam. malum kundera kitabının adına gönderme yaptığım ikinci yazıma hoş geldiniz. keşke benim kadar ukala biri çıksa da "sen de iyi ki bir kitap okudun ha!" dese. ben de desem ki yok şunları şunları da okudum. nerede bende o şans.  hayatımın özellikle ikinci yarısını bilme, öğrenme çabası üzerine inşa ettim. doğru düzgün bir ilk gençlik (ya da son gençlik) yaşamadan hatta yaşamadan bilmeye çalıştım. bildikçe mutsuz oldum ama hep edindiğim tüm bilgilerin mutlu olmama bir şekilde yardımcı olacağına bir gün bunu anlayacağıma inandım ki bu inanç popüler batıl inançlarda astrolojiye denk düşecek kadar komplike ve saçmadır. zaten komplike olmasa saçma olmazdı.  bildikçe mutsuz olmama rağmen yılmadım. onu da bileyim, şunu da bileyim, bunu bilmezsem hatırı kalır, berikinin boynu bükük. bazen öğrendiğim şeyleri aylarca yıllarca kimseye söyleyemedim, içime atmak zorunda kaldım. bazı bildiklerimi saklamak için kendimi yıprattım. 10 senelik dev depresyon sonunda sadece bahar t

başlığı yazarken selam yerine selma yazdım, kimse beni andı galiba. bu arada selam. aylar yıllar sonra yine ben geldim. blogu okuyan yok. blogspot okuyan da yok galiba. azalarak bittik hepimiz. bundan önceki son yazım mr karaoglan and how i learned to love the depression and beyond'dan sonra tekrar eski halime dönmekten korktuğum şu günlerde yine buradayım. anladık buradayım ama neden buradayım, nasıl buradayım? benim anlamadığım -spesifik- bir şey var sayın okumaz; neden en üzüntülü anlarımda, ya da böyle bir sürecin başında en çok kendimi sevmem gerektiği tavsiyesi aldığımı anlamıyorum. Niye en çok kendimi sevmem gerektiğini de anlamıyorum. tamam kendimi seveyim, bunu 10 senede anlayabildim -hızlı öğrenirim- ama niye en çok kendimi? bu en çok kısmı kafamı çok meşgul ediyor. bu kadar çok düşününce de diğer kısımları da sorgulayası geliyor insanın. l'esprit du scientifique diyor buna fransızlar. bizimkiler de çok düşünenin çocuğu olmaz der. kendimi bildim bileli ikisi arasın