yazmasam ölürdüm

Sizi gerçekten anlamıyorum diyerek dünyanın en klasik girişini yapmış bulunmaktayım. Bütün yazıları zaten bunun üzerine biliyorum, ben de sıkıldım tamam ama ulan bir ere de anlaşılabilir mantıklı bir şey yapın lan. İmkanım olsa gideceğim bu dünyadan da gözler de hafif bozukluk var almadılar. Bugün fazla konum yok olsa da zaten size ne? Neyse bugün farklı olanı yadırgama kompleksiniz hakkında konuşmak istiyorum. Sana ne lan sizden değilsem. İlla sizin gibi sıradan ve “insan” mı olmalıyım? İlla bütün günlük alışkanlıklarınızı yerine mi getirmeliyim? N'olur sabahları kahvaltı yapmasam, popüler müzik dinlemesem, marka giymesem, görünüşüme dikkat etmesem, her gün duş almasam -tamam, bu sorun yaratabilir-? O ne lan öyle? Beni bu serzenişe sürükleyen özel bir olay tabi ki var ;dünyanın en gaz “insan”larından biri olarak -ironikim değil mi- sinirlenmeden bu kadar hızlı bir şekilde böylesine bir yazı yazmam benden beklenin oldukça altında olurdu. Ama tek de değil onu söyleyeyim. Neyse

öncelikle belirtmeliyim ki her zaman ki gibi saçmalayacağım; o yüzden hala şansınız varken bana maruz kalmaktan kurtulmayı denemelisiniz. yazı yazmamamın öyle özel bir sebebi yok. burada yaptığımı zaten gerçek hayatta da yapıyorum (milletle dalga geçiyorum kimse anlamıyor sadece ben gülüyorum). hani özel bir ihtiyaç değil belki bilmek istersiniz diye söyledim. işte ilk ironi geldi. yazmamamın özel bir sebebi olmadığı gibi yazmamın da özel bir sebebi yok zaten bunu biliyorsunuz (aynı ironiyi siz anlayana kadar kullanacağım ve dikkat ettiniz mi bugün çok sarkastiğim). ama bir yazasım geldi ya öyle işte. babam kalp krizi geçirmiş ben istanbul'a döndüğüm gün. kendisi oscarlık olmasa da yeşilçamlık bir performansla beni 5 gün boyunca baya baya kandırdı (aslında burada başka bir kelime kullanacaktım ama ensest oluyor). kendisi her gün konuştuğum halde bunu bana cuma günü öğle arası söylemeyi tercih etti kendileri, -anlatım bozukluğu olmadan olmaz- bense sadece şokta olmanın etkisiy