yazmasam ölürdüm

-sevdin mi buraları? -bilmiyorum. -çok olmadı o zaman? -yoo, bir ayı devirdim bugün. -gezmeye pek fırsatın olmadı galiba? -oldu aslında, ama çok da gezmedim. bilmiyorum. -nasıl bilemezsin ki? -nasıl bilebilirsin ki? bir yeri tanımadan sevemezsin diye düşünüyorsundur muhtemelen. bunun için de tanımak için fırsatları değerlendirmek lazım değil mi? -evet, bir şans vermelisin sevmek için. -burayı sevmek ya da sevmemek zorunda değilim ki. ayrıca sevmek için de tanımak yeterli mi sadece? hissettiklerin de önemli değil mi? ama o da tek başına yetmez ki. ben mesela bok gibi hissediyorum buraya geldiğimden beri, şehirle bir alakası yok. ama şehri de sevdiğimi pek düşünmüyorum. -gezsen ne kadar güzel bir şehir olduğunu fark ederdin. -gezmeden de anlaşılabiliyor güzel bir yer olduğu. ben güzel değil demedim ki. sokaklarda kaybolmak, binalara hayran kalmak için tam yeri. -sevdin yani. -öyle demedim. -anlamadım. -ben de. insan yeni tanıştığı birisiyle nasıl bunları konuşabilir ki

güneş hala doğmamış. doğmuş olsa da tam anlaşılmaz, yağmur yağıyor. bardaktan boşalırcasına değil de trenle tünele girermişçesine. birkaç saat önce uyumuştu zaten ama tünelden boğuk ses onu uyandırdı. ağzındaki çamur tadı geçsin diye şapırdattı ama pek de bir değişiklik olmadı. çamur tadı gitsin diye küçük bir çaba gösterdikten sonra kalkar kalkmaz bir sigara yaktı. çamur tadıyla inişli çıkışlı bir ilişkisi var. seviyeli de denebilir. uyku mahmurluğuyla dünyada yaşadığını hatırlamamak arasında bir avallıkla baktı etrafına. sigara bitti. biraz daha uyumak için tekrar yattı. sonra tekrar kalktı. sonra tekrar yattı. niye yattığını unutup tekrar kalktı. niye kalktığını unutup tekrar yatmak istedi ama yatıp kalktığını hatırlayıp sabah salaklığı döngüsüne son verdi. üstüne bir şeyler geçirip dışarı çıktı. temiz ne varsa. aşağı inince sigarasını unuttuğu hatırlayıp kendine küfrederek tekrar yukarı çıktı. eve dönüp tam tekrar çıkacakken yatağa baktı. "lan yatsam mı?" diye düşündü.