selam yine ben
başlığı yazarken selam yerine selma yazdım, kimse beni andı galiba. bu arada selam. aylar yıllar sonra yine ben geldim. blogu okuyan yok. blogspot okuyan da yok galiba. azalarak bittik hepimiz. bundan önceki son yazım mr karaoglan and how i learned to love the depression and beyond'dan sonra tekrar eski halime dönmekten korktuğum şu günlerde yine buradayım. anladık buradayım ama neden buradayım, nasıl buradayım? benim anlamadığım -spesifik- bir şey var sayın okumaz; neden en üzüntülü anlarımda, ya da böyle bir sürecin başında en çok kendimi sevmem gerektiği tavsiyesi aldığımı anlamıyorum. Niye en çok kendimi sevmem gerektiğini de anlamıyorum. tamam kendimi seveyim, bunu 10 senede anlayabildim -hızlı öğrenirim- ama niye en çok kendimi? bu en çok kısmı kafamı çok meşgul ediyor. bu kadar çok düşününce de diğer kısımları da sorgulayası geliyor insanın. l'esprit du scientifique diyor buna fransızlar. bizimkiler de çok düşünenin çocuğu olmaz der. kendimi bildim bileli ikisi arasın...