bilmenin ağırlığı, dayanmanın gereksizliği

selam. malum kundera kitabının adına gönderme yaptığım ikinci yazıma hoş geldiniz. keşke benim kadar ukala biri çıksa da "sen de iyi ki bir kitap okudun ha!" dese. ben de desem ki yok şunları şunları da okudum. nerede bende o şans. 

hayatımın özellikle ikinci yarısını bilme, öğrenme çabası üzerine inşa ettim. doğru düzgün bir ilk gençlik (ya da son gençlik) yaşamadan hatta yaşamadan bilmeye çalıştım. bildikçe mutsuz oldum ama hep edindiğim tüm bilgilerin mutlu olmama bir şekilde yardımcı olacağına bir gün bunu anlayacağıma inandım ki bu inanç popüler batıl inançlarda astrolojiye denk düşecek kadar komplike ve saçmadır. zaten komplike olmasa saçma olmazdı. 

bildikçe mutsuz olmama rağmen yılmadım. onu da bileyim, şunu da bileyim, bunu bilmezsem hatırı kalır, berikinin boynu bükük. bazen öğrendiğim şeyleri aylarca yıllarca kimseye söyleyemedim, içime atmak zorunda kaldım. bazı bildiklerimi saklamak için kendimi yıprattım. 10 senelik dev depresyon sonunda sadece bahar temizliklerinde kullanılan her yeri çamaşır suyu lekesi olan penye eşofman altı gibi kaldım bir kenarda. şu an taşınırken çöpe atılmak üzere kenara ayrıldım, istanbul' un martılarıyla tanışmama çok az kaldı.

ben allah belleğimi versin ki her şeyi hatırlıyorum. 3 yaşındayken tuvaleti dışarıda olan müstakil evimizin bahçesinde mangalda balık pişirirken rahmetli dedemin balıklardan korkuyorum diye beni azarlamasından, doctor who' nun daleks of manhattan bölümünde şarkıcı kızın sevgilisi olan domuz kafalı lazslo abinin adına kadar. bildiğimi unutamamak da bilmek istemek kadar büyük bir lanet.

galiba benim en büyük hatam -ki benim hatam olduğundan da çok emin değilim- başkalarını mutlu ederek mutlu olabilmem. kendi değerimi hep başkaları üzerindeki etkimden yola çıkarak belirledim. çünkü doğru düzgün sevgi hissetmeden geçen çocukluğum ve matematik bilgimi hayatıma uygulama saplantım gözlemler üzerinden tüme varmamı öğütlüyor. bunun saçmalığını ve sağlıksızlığı ne kadar bilsem de sabahtan beri dediğim gibi bilmenin getirdiği bir şey yok. farkına varamıyorum bunun. komplikelik yine saçmalık getirdi. kendimi sevemiyorum. bilinç altıma kazınmış kapkara haykıran puntolarla "beni sevsin" cümlesi. ukala pezevenge bak.

son zamanlarda öğrendiklerim sebebiyle sanırım dev depresyona ufak bir spin-off çekeceğim. istemli değil bu ama gidişat böyle. çok korktuğum söylenemez, alışığım ben oralara. kötü şeylere alışmak sağlıksız olsa da galiba aynı zamanda hayatta kalma içgüdüsünün bir parçası. o da çok yok gerçi ama hayırlısı tabi.

önümdeki dönemi konuşmak yerine yazmakla geçireceğim galiba. çünkü yazarken bir şey anlatmıyorum aslında. lafı geveleyip duruyorum. bir şeyler anlatıyorum aslında da benden başka kimsenin de her şeyi net olarak anlayacağı yok. senelerdir yazıyorum senelerdir bu böyle.  ben de böyleyim ama. yazmasaydım ölürdüm. yazarken ölüyorum. azamet.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

güneş batarken -depresyonun- ardındaki tepelerin

geçen mayıs itibariyle başlayan süreç ile birlikte yaklaşık 10 sene, mektebe girişimden 2017 mayıs'a kadar,  süren depresyonumdan çıkmak üzereyim şu aralar. hatta belki de çıktım da şu an hissettiğim şey normal, mental olarak sağlıklı insanların hissettiği sıradan keyifsiz günlerden biri. bunu net olarak bilmiyorum zira o günlerden daha önce yaşamadım. mental ergenlik dönemim başlangıcı depresyonunkine denk düşüyor. nisan ayı dolaylarında dibi gördükten sonra, mayıs gibi -2 aylık bir interlüdü saymazsak- 10 seneden beri devamlı olarak içerisinde bulunduğum halet-i ruhiyenin baya baya tanılanabilir klinik depresyon olduğunu fark edince -zira bilirsiniz az buçuk kafam çalışır, 10 senede fark etmeyi başardım- bilinçsiz bir şekilde çıkış için ilk adımı atmış oldum/olmuşum. insanlara yeni yeni söylemeye başladığım gibi birkaç seans profesyonel yardım aldıktan sonra da son bir ay itibariyle hala arada sırada hüzünlü olsa da depresyon sonrası hayatımın içerisinde bulunmaktayım. bu uzun...
Devamı

tren garından özür diliyorum

güneş hala doğmamış. doğmuş olsa da tam anlaşılmaz, yağmur yağıyor. bardaktan boşalırcasına değil de trenle tünele girermişçesine. birkaç saat önce uyumuştu zaten ama tünelden boğuk ses onu uyandırdı. ağzındaki çamur tadı geçsin diye şapırdattı ama pek de bir değişiklik olmadı. çamur tadı gitsin diye küçük bir çaba gösterdikten sonra kalkar kalkmaz bir sigara yaktı. çamur tadıyla inişli çıkışlı bir ilişkisi var. seviyeli de denebilir. uyku mahmurluğuyla dünyada yaşadığını hatırlamamak arasında bir avallıkla baktı etrafına. sigara bitti. biraz daha uyumak için tekrar yattı. sonra tekrar kalktı. sonra tekrar yattı. niye yattığını unutup tekrar kalktı. niye kalktığını unutup tekrar yatmak istedi ama yatıp kalktığını hatırlayıp sabah salaklığı döngüsüne son verdi. üstüne bir şeyler geçirip dışarı çıktı. temiz ne varsa. aşağı inince sigarasını unuttuğu hatırlayıp kendine küfrederek tekrar yukarı çıktı. eve dönüp tam tekrar çıkacakken yatağa baktı. "lan yatsam mı?" diye düşündü....
Devamı

nezih bir ortam

şöminenin başında, hiç utanmadan vurdurduğum ayının postu üzerinde oturmuş şarabımı yudumluyorum. şaraba da bok gibi para bayıldım. çünkü ben zengin ve fütursuz biriyim. ama kültürlüyüm de; bunları yaparken fonda klasik müzik çalıyor. kimin veya ne zaman yazılmış bir eser bilmiyorum. umrumda da değil, kültürlü göstersin de. hele bunları yalnız yapmak ayrı bir hava katıyor. gördüğünüz ve anlmadığınız gibi dalga geçmek seçtiğim birkaç cümlelik bu paragrafı yazarken bile kendimi tutamadım, dalga geçtim. ulan ne garip zevkleriniz var anlamıyorum ki. neyse hepsini irdeleyeceğim. ama önce paragrafın düzgün hali: "düşünsenize çocuklar; bir dağ evinde, şöminenin karşısında, postun üzerinde oturmuş şarabınızı yudumluyorsunuz. etrafta kimsecikler yok. fonda klasik müzik, chopin'in dört mevsimi. ayrıca elinizde de bir kitap, mesala ulysses..." aslında orjinal metin bu da değil ama elimden en fazla bu geliyor, yapacak bir şey yok. yergilerime bu sözlerin sahibi hakkında biraz ...
Devamı